Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

ΚΔΑΠ ΑΡΤΕΜΙΔΑΣ: «Ταξιδεύοντας με το τρενάκι στη ράχη του βουνού τω...

ΚΔΑΠ ΑΡΤΕΜΙΔΑΣ: «Ταξιδεύοντας με το τρενάκι στη ράχη του βουνού τω...: Έκθεση εικαστικών με έργα παιδιών από το «Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών» Κάτω Λεχωνίων της ΚΕΚΠΑ-ΔΙΕΚ του Δήμου Βόλου στο πλαί...

7ο Φεστιβάλ αφήγησης Πηλίου- Συναξάρια π. Γεώργιος Δεληκώστας



Η αφήγηση του π. Γεωργίου Δεληκώστα που αναφέρεται στο συναξάρι των Αγίων Φιλονίλλας και Ζηναΐδας μαζί με μια σύγχρονη ιστορία θαυματική στα πλαίσια του 7ου Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου "Παραμύθια και Μύθοι στου Κένταυρου τη ράχη" Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017 στην αυλή του Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Νηλείας στο Πήλιο

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

Η Ουαλία τιμάται στο Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου


Κάθε καλοκαίρι, σε κάθε διοργάνωση του Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου "Παραμύθια και Μύθοι στου Κένταυρου τη ράχη" δημιουργείται μια γέφυρα συνάντησης και ανοίγει ένας δρόμος διαλόγου με αφηγητές και συντελεστές πρωτοβουλιών γύρω από την λαϊκή προφορική λογοτεχνία που δυνητικά πλουτίζει τη ματιά όσων αγαπούν τις αφηγήσεις και τα λαϊκά παραμύθια του κόσμου. Στη λογική συμβολής σε αυτόν τον διάλογο δημοσιεύονται συνεντεύξεις σημαντικών ανθρώπων για την ουσιαστική κινητικότητά τους στο χώρο της αφήγησης ελληνόφωνο και μη και για την αποκτημένη εμπειρία από την πολύχρονη διαδρομή τους στο σχετικό αντικέίμενο. Η φετινή διοργάνωση του 2017 προσφέρει την ευκαιρία προβολής των απόψεων ενός ανθρώπου από τον αγγλόφωνο χώρο υπό τη διπλή ιδιότητα του αφηγητή αλλά και του καλλιτεχνικού διευθυντή ενός από τα παλιότερα διεθνή φεστιβάλ αφήγησης στον ευρωπαϊκό χώρο.

Η συνέντευξη στα αγγλικά παρατίθεται στη σελίδα "Συνεντεύξεις-Interviews" δεξιά
 
Η Ουαλία τιμάται στο Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου

του Δημήτρη Β. Προύσαλη


Εφημερίδα "Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ" αρ.φυλλ. 36290 Κυριακή 13 Αυγούστου 2017 σελ. 22

 


Ένα Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης συναντά τον Κένταυρο στο Πήλιο
Με αφορμή τη συμμετοχή του κ. David Ambrose αφηγητή και Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Αφήγησης της Ουαλίας Beyond The Border και την τιμητική του διάκριση για τη συμβολή του στο θεσμό των Διεθνών Φεστιβάλ Αφήγησης στο φετινό 7ο Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου «Παραμύθια και Μύθοι στου Κένταυρου τη ράχη», είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του για τα μικρά και μεγάλα μυστικά των φεστιβαλικών διοργανώσεων αφήγησης.

St. Donuts Castle  Wales
 
ΕΡ. Διευθύνετε ένα από τα παλαιότερα φεστιβάλ αφήγησης στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πώς γεννήθηκε η ιδέα δημιουργίας του Διεθνούς Φεστιβάλ Αφήγησης Beyond The Border;
ΑΠ. Ως διευθυντής του Κέντρου Τεχνών στο Κάστρο του St. Donats στη Νότια Ουαλία, προωθούσα παραστάσεις αφήγησης εκεί σε θεατρικές σκηνές για περισσότερο από πέντε χρόνια. Το 1992 αποφασίσαμε στη μέση του καλοκαιριού να διοργανώσουμε μια βραδιά αφήγησης εξωτερικά, μέσα στους κήπους του κάστρου. Τότε καλέσαμε, μια ομάδα από κορυφαίους αφηγητές «Η συντροφιά των αφηγητών» (The Company of Storytellers) αποτελούμενη από τους H. Lupton, B. Haggarty και την S. Pomme Clayton με τη συνοδεία μιας πενταμελούς μπάντας τους The Drones. Ήταν μεγάλη επιτυχία καθώς ήρθαν 300 άνθρωποι με κουβέρτες και καλάθια του πικ-νικ . Ήταν ο μεγαλύτερος αριθμός κοινού-ακροατηρίου που είχαμε ποτέ σε μια και μόνο βραδιά. Μετά από αυτό πρότεινα στον B. Haggarty την επόμενη χρονιά να διοργανώσουμε ένα φεστιβάλ. Ο Ben δέχτηκε να με βοηθήσει προσφέροντας τις πολύτιμες γνώσεις του αφού γνώριζε πολλούς άλλους διεθνείς αφηγητές αλλά και προφορικές παραδόσεις ιστοριών. Εκείνο τον καιρό γνώριζε στον τομέα αυτό περισσότερα από μένα. Η ειδικότητά μου κινούνταν περισσότερο στο χώρο της μουσικής καθώς ήξερα πολλά σχετικά με καλλιτέχνες των Μουσικών του Κόσμου και ανάλογες παραδόσεις. Υπήρξα διαπιστευμένος φωτογράφος για πρωτοκλασάτα ονόματα της Εταιρείας The Real World Label και δημοσιογραφικός ανταποκριτής για το φεστιβάλ WOMAD του Peter Gabriel και έτσι δημιουργήσαμε μια καλή ομάδα που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Εμπνεύστηκα από τα φεστιβάλ της WOMAD, από τον τρόπο που συνδύαζαν όχι μόνο μουσική αλλά ακόμη χορό, θέατρο, οπτικές τέχνες  όλα αυτά μέσα σε ένα μόνο φεστιβάλ Σαββατοκύριακου. Κανένας μέχρι τότε δεν είχε διοργανώσει ένα φεστιβάλ αφήγησης στην Ουαλία, αυτό ήταν το όνειρό μου. Έτσι ξεκινήσαμε το φεστιβάλ την επόμενη χρονιά το 1993. Είχαμε μερικούς από τους καλύτερους παραμυθάδες από όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, επίσης κομιστές της παράδοσης από την Ινδία και την Καραϊβική αλλά και πολύ μουσική και χορό στο κλείσιμο του φεστιβάλ. Αποτέλεσε μιαν ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από την αποσπασματική βραδιά της προηγούμενης χρονιάς. Οι άνθρωποι που το παρακολούθησαν το απόλαυσαν και το αγάπησαν, το Συμβούλιο των Τεχνών ενδιαφέρθηκε να το στηρίξει με χρηματοδότηση και συνεχίσαμε από κει και ύστερα. Μετά από λίγο καιρό είχα μάθει τόσα πολλά για τις αφηγηματικές παραδόσεις του κόσμου που ήμουν πια ικανός να οργανώσω το πρόγραμμα μόνος μου. Κοιτάζοντας στο παρελθόν νομίζω πως δύο υπήρξαν οι σημαντικότεροι υποστηρικτές-βοηθοί μου που με καθοδήγησαν: Ο B. Haggarty και επίσης το Κάστρο, με τους υπέροχους ταρατσωτούς κήπους του που καταλήγουν στη θάλασσα. Χωρίς τη δική τους βοήθεια το φεστιβάλ δεν θα είχε γνωρίσει αυτήν την τεράστια επιτυχία. Είμαι υπέρμετρα ευγνώμων στον Ben και το Ατλαντικό Κολλέγιο, το διεθνές σχολείο έξι κατευθύνσεων που έχει υπό την κυριότητά του το Κάστρο του Άγιου Δονάτιου, οι οποίοι με βοήθησαν να δημιουργήσω το ονειρικό μας φεστιβάλ.
 
ΕΡ. Είστε ταυτόχρονα Καλλιτεχνικός Διευθυντής και αφηγητής. Πόσο δύσκολα συνδυάζονται  μαζί αυτές οι ιδιότητες;
ΑΠ. Με μεγάλη δυσκολία συνδυάζονται αλλά έμαθα να μπορώ να τα ισορροπώ. Η δυσκολία βρίσκεται στο ότι ως αφηγητής νιώθεις στενή φιλία με άλλους παραμυθάδες, μιλάς μαζί τους και πολλές φορές προσκαλείσαι να δουλέψεις μαζί τους. Ως καλλιτεχνικός διευθυντής όμως έχεις να διαλέξεις τους καλύτερους, εκείνους που τους ξεχωρίζεις για να σου κάνουν τη δουλειά. Αυτό σημαίνει πως μερικές φορές πρέπει να αρνηθείς να επιλέξεις τους φίλους σου, είναι σκληρό και πιθανά απογοητευτικό κι ακόμη χειρότερα μπορεί να χάσεις μερικούς από αυτούς. Ακόμη είναι δύσκολο να είσαι καλός αφηγητής στο δικό σου φεστιβάλ, αφού για να μπορέσεις να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος και να μην αποσπάσαι. Αυτό είναι μια αλήθεια όταν αφηγείσαι με άλλους στη σκηνή. Ως καλλιτεχνικός διευθυντής πρέπει να σκέφτεσαι για όλα: τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες, το ακροατήριο, τους εθελοντές, τον τύπο, τους τοπικούς αξιωματούχους στους οποίους βασίζεσαι για βοήθεια, και επίσης τις ετοιμασίες για όλη την υποστήριξη παροχών όπως το φαγητό, οι κατασκηνωτικές ανάγκες, οι τεχνικές προετοιμασίες ακόμα και οι ανάγκες σε τουαλέτες, όλα εκείνα τα στοιχεία  που δημιουργούν ένα καλό, ευχάριστο και πετυχημένο φεστιβάλ. Με τόσες πολλές υποχρεώσεις που δημιουργούν εκκρεμότητες είναι αδύνατο να βρίσκεσαι στη σκηνή και να μην σκέφτεσαι και για κάτι άλλο, γεγονός που σε απομακρύνει από τον κόσμο της ιστορίας σου. Όταν εσύ δεν είσαι μέσα στην ιστορία σου πώς μπορούν να είναι μέσα σε αυτήν οι ακροατές σου; Όμως υπάρχουν πλεονεκτήματα στο να είναι κάποιος και αφηγητής και καλλιτεχνικός διευθυντής καθώς γνωρίζει μέσα από τις δύο ιδιότητες, τις ανάγκες ενός αφηγητή, τις συνθήκες επάνω στη σκηνή, τι χρειάζεται για μια θετική παρουσία.

 
ΕΡ. Τι αλλαγές έχετε παρατηρήσει μέσα σ’ αυτά τα 25 χρόνια λειτουργίας του Beyond The Border;
 
ΑΠ. Πρώτα απ’ όλα αλλαγές αριθμητικές. Από τους 300 ακροατές του 1993 πέρυσι, το 2016 φτάσαμε τους 3000. Βελτιώθηκε και αναβαθμίστηκε η ποιότητα της ακρό-ασης, αφού το κοινό παρακολουθεί προσεκτικότερα, ανταποκρίνεται περισσότερο, και είναι δεκτικότερο στο να εξερευνήσει  καινούργια, ευρύτερα και διαφοροποιη-μένα αφηγηματικά στυλ και είδη.Υπήρξαν επίσης αλλαγές στο χώρο της επαγγελμα-τικής αφήγησης καθώς αυξήθηκε κατακόρυφα ο αριθμός των ανθρώπων που ασχο-λούνται επαγγελματικά με το είδος. Το 1993 δεν υπήρχαν περισσότεροι από δέκα αποκλειστικά επαγγελματίες αφηγητές σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο και πολλοί λίγοι ερασιτέχνες ή περιστασιακοί αφηγητές. Σήμερα υπάρχουν πάνω από πενήντα επαγγε-λματίες αφηγητές πλήρους απασχόλησης, και εκατοντάδες των προαναφερόμενων κατηγοριών αλλά και ακόμη πιο πολλοί που δεν κάνουν αφηγήσεις αλλά τις χρησιμο-ποιούν στο επάγγελμά τους, εκπαιδευτικοί, θεραπευτές, ξεναγοί, κοινωνικοί λειτουρ-γοί, σύμβουλοι προσφυγικών ομάδων και θεμάτων κλπ. Έχει αυξηθεί υπέρμετρα επί-σης ο αριθμός των σεμιναριακών εργαστηρίων μέσα από τα οποία μπορεί κάποιος να έρθει σε επαφή με αφηγηματικές δεξιότητες και τεχνικές. Το 1993 το φεστιβάλ Beyond The Border οργάνωσε το πρώτο Θερινό Σχολείο Αφήγησης στον βρετανικό χώρο, σήμερα υπάρχουν αμέτρητα τέτοια εργαστήρια κάθε χρόνο. Μια ακόμη μεγάλη αλλαγή είναι η κατανόηση στην ζωντανή προφορική παράδοση. Υπήρχε στο παρελ-θόν ένα μεγάλο επικοινωνιακό κενό ανάμεσα στους ακαδημαϊκούς που μελετούσαν την αφήγηση ως χαμένη τέχνη του παρελθόντος και τους νέους επαγγελματίες αφηγη-τές που εργάζονταν να αναβιώσουν την παράδοση. Σήμερα οι ακαδημαϊκοί θεσμικοί φορείς αγκαλιάζουν τους σύγχρονους επαγγελματίες αφηγητές και εκδηλώνουν μεγα-λύτερο ενδιαφέρον στην τρέχουσα παραστατική μορφή αφήγησης, ορισμένοι δε ακα-δημαϊκοί οργανισμοί συμπεριλαμβάνουν ενότητες για την αφήγηση στoυς κύκλους των μαθημάτων τους. Στην Ουαλία το Beyond The Border εργάζεται συστηματικά με το Πανεπιστήμιο της Νότιας Ουαλίας για την προώθηση της κατανόησης της αφήγη-σης μέσω σεμιναρίων, εργαστηρίων, συνεδρίων κλπ. Ένα ακόμη γεγονός αποτελεί η αναγνώριση και συνειδητοποίηση ότι  η αφήγηση είναι μια μορφή τέχνης από μόνη της, δεν είναι θέατρο, δεν είναι ανάγνωση από βιβλία, αλλά μια ξεχωριστή τέχνη με τις δικές τις ανάγκες και απαιτήσεις για δημιουργία και παρουσίαση. Πριν από 25 χρόνια πολλοί λίγοι θεσμικοί φορείς μπορούσαν να το κατανοήσουν αυτό. Στις μέρες μας μπορεί κανείς να συναντήσει παραστάσεις αφήγησης μέσα σε άλλου χαρακτήρα φεστιβάλ, όπως πχ σε μουσικά φεστιβάλ, φεστιβάλ λογοτεχνίας, φεστιβάλ τεχνών γενικά, κάτι που πριν 25 χρόνια δεν συνέβαινε. Στην Ουαλία το φεστιβάλ μας, Beyond The Border, στήριξε τη δημιουργία λεσχών αφήγησης σε όλη την περιοχή προσφέροντας μηνιαίες αφηγήσεις για τα τοπικά ακροατήρια. Υπήρξε επίσης μια μεγάλη αύξηση των διεθνών φεστιβάλ αφήγησης σε όλη την Ευρώπη. Ορισμένα από αυτά ιδρύθηκαν περίπου την ίδια περίοδο με το δικό μας φεστιβάλ, αλλά τα περισσό-τερα εμφανίστηκαν μετά το 1993. Παρόλο που οι οικονομικές δυσκολίες σήμερα είναι μεγαλύτερες από ότι πριν από 25 χρόνια, ελπίζουμε πως τα φεστιβάλ αφήγησης και οι σχετικές ανάλογες λέσχες θα επιβιώσουν. Οι άνθρωποι χρειάζονται διαχρονικά την αφήγηση…

 
Η αφίσα του περσινού -ανά διετία- Διεθνούς Φεστιβάλ Αφήγησης Ουαλίας

 
ΕΡ. Τι σας οδήγησε στον κόσμο της προφορικότητας;
ΑΠ. Η πρώτη μου επαφή ήταν το 1987 αλλά για να οδηγηθώ εκεί χρειάστηκα διάφο-ρους οδηγούς και σημάνσεις σε όλη τη διαδρομή μου. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν  από τους γονείς μου. Ο πατέρας μου είχε μια αγάπη για τη γλώσσα, την ποίηση, τα ανέκδοτα, τους γλωσσοδέτες. Η μητέρα μου ήταν μια ζωντανή πηγή αφήγησης ιστο-ριών σχετικά με γεγονότα που της συνέβαιναν. Κι οι δυο τους αγαπούσαν πολύ τα βιβλία. Ένα από τα βιβλία που θυμάμαι να τους κάνει να γελούν ήταν του Gerald Durrell «Η οικογένειά μου και άλλα ζώα» που αναφερόταν στην οικογενειακή του ζωή στην Κέρκυρα. Μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία κι εμένα. Οι γονείς μου αγαπού-σαν επίσης τη μουσική, έτσι λοιπόν μεγάλωσα σε μια οικογένεια που αγαπούσε τις ιστορίες, τη ζώσα ομιλούμενη γλώσσα και τους ήχους της μουσικής. Αγαπούσαν επίσης τα ταξίδια, και η μητέρα μου μας έπαιρνε σε υπέροχες διακοπές στην Ιρλανδία και την Ελλάδα. Όσο μεγάλωνα διαμόρφωνα τις δικές μου μουσικές προτιμήσεις και άρχισα να ανακαλύπτω τις πλούσιες παραδόσεις της λαϊκής μουσικής στα βρετανικά νησιά και την Ιρλανδία. Άρχισα να επισκέπτομαι στέκια παραδοσιακής μουσικής και να συναντώ ανθρώπους μουσικούς σαν τον Steeleye Span και Fairport Convention που τραγουδούσαν παραδοσιακές μπαλάντες-τραγουδοϊστορίες που τις κουβαλούσαν στη μνήμη τους αφού δεν διάβαζαν μήτε κάποιο κείμενο γραπτό μήτε και καμιά παρ-τιτούρα. Άρχισα κι εγώ να κάνω το ίδιο στα 1970 όταν ήμουνα περίπου 20 ετών. Όμως ήταν στα 1987 όταν πρωτοσυνάντησα τον μεγάλο Άγγλο αφηγητή Ben Haggarty  να λέει ιστορίες σε παιδιά σε ένα σχολείο στην Ουαλία όταν συνειδητοποί-ησα ότι μπορώ να κάνω το ίδιο λέγοντας ιστορίες και συνοδεύοντάς τες με παραδο-σιακά τραγούδια χωρίς να υπάρχει κανένα κείμενο υποβοηθητικό. Ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Καθώς ως ενήλικος απόλαυσα την αφήγησή του μαζί με το παιδικό κοι-νό, αποφάσισα να μοιραστώ τούτη την ευχαρίστηση με άλλους ενηλίκους. Έτσι ξεκί-νησα να προωθώ ένα πρόγραμμα αφηγήσεων για ενηλίκους στο Κάστρο του St. Do-nuts στην Ουαλία. Αυτό το γεγονός μου έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο να έχω την ευχαρίστηση της αφήγησης από καλούς αφηγητές αλλά και να μαθαίνω παρακολου-θώντας και ακούγοντας… Πολύ σύντομα ξεκίνησα να δοκιμάζω να αφηγούμαι κι εγώ. Όμως χρειάζεται πολύς δρόμος κι όχι πάντα εύκολος για να γίνεις καλός παρα-μυθάς. Πέρασαν άλλα δέκα χρόνια πριν αρχίσω να αφηγούμαι επαγγελματικά και ακόμα μαθαίνω…

Πήλιο 2017-Ο David Ambrose αφηγείται
 
ΕΡ. Τι πιστεύετε για τη σημασία της αφήγησης στην εποχή μας;
ΑΠ. Έχει την ίδια σημαντικότητα που είχε πάντα, έναν πολύτιμο δρόμο να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια των άλλων,  να διευρύνεις την κατανόηση του εαυτού σου και της θέσης σου στον κόσμο. Πιστεύω στη δύναμη των ιστοριών να δημιουρ-γούν ενσυναίσθηση, πράγμα που πιθανά το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Επίσης μπορεί να τονώνει την φαντασία με έναν μοναδικό τρόπο. Αυτό είναι ιδιαί-τερα σημαντικό σήμερα, σε έναν κόσμο όπου οι ιστορίες αληθινές ή μυθοπλασίας αυξάνονται μέσα από τις ταινίες και τις κινούμενες εικόνες. Αγαπώ τις ταινίες, και υπάρχουν εξαιρετικοί «αφηγητές» που κινούνται στον χώρο του κινηματογράφου όπως για παράδειγμα ο Spielberg αλλά το ζήτημα είναι πως  έχουν ήδη φτιάξει υλικό μυθοπλασίας για σένα μέσα από τις κατασκευασμένες εικόνες του σκηνοθέτη. Aντί-θετα, στην προφορική αφήγηση φτιάχνεις τις εικόνες μόνος σου, με μια μικρή βοή-θεια από τη σωματική έκφραση του παραμυθά και τις κινήσεις που κάνει μέσα από το πρόσωπο και τις χειρονομίες.
 
Αφήγηση του Ουαλού καλλιτέχνη στο Πήλιο το 2017

ΕΡ. Τι πιστεύετε για το μέλλον της αφήγησης;
ΑΠ. Η αφήγηση θα υπάρχει πάντα γιατί οι άνθρωποι θέλουν να λένε και να ακούν ιστορίες. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι θα τους συμβαίνουν γεγονότα και θα έχουν πάντα μια ιστορία να πουν. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι παραδοσιακές ιστορίες, από τα ανέκδοτα, τους μύθους, τα λαϊκά παραμύθια, τις μαγικές ιστορίες μέχρι τα μεγάλα έπη και τους θρύλους, έχουν επιβιώσει τόσον καιρό επειδή είχαν κάτι σημαντικό να πουν, κάτι που οι άνθρωποι είχαν ανάγκη να ακούσουν. Χωρίς αμφιβολία οι μορφές αφήγησης μπορεί να αλλάξουν και να αναπτυχτούν, ιδιαίτερα σε έναν κόσμο πολυπολιτισμικό και πολυμεσικό μέσα στον οποίο μπορούμε να απορ-ροφήσουμε και να υιοθετήσουμε άλλα στυλ και παραδόσεις τόσο εύκολα. Όμως η βασική ανθρώπινη ανάγκη να ακούει κανείς και να ανταποκρίνεται, να παίρνει έμπνευση από μια ιστορία που ειπώθηκε καλά θα επιβιώσει…

 

Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Η έβδομη προτελευταία ημέρα του Κένταυρου


 

 

Η έκτη ημέρα του Κένταυρου

 
Η απογευματινή αφήγηση της Παρασκευής 4 Αυγούστου 2017

Ο Παραμυθανθός (Δημήτρης Μάλλης-Ρόη Μουλλά) εν δράσει δίπλα στο πέτρινο γεφύρι του Αγίου Αθανασίου

Η βραδινή αφήγηση των εκκολαπτόμενων αφηγητών

Ο Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου (1795) με την καινούργια αποκατεστημένη στέγη
 
Η Αγγελική Καψωμενάκη αφηγείται "Ο Σκύλος του Σουλτάνου"
 
Η μικρή Λίλη Προύσαλη αφηγείται την ιστορία του Μπαομπάμπ
 
 

Η Ντίνα Τσαλαπατάνη αφηγείται μια λαϊκή παράδοση από τα Καλάβρυτα
 
Η Κατερίνα Κόκκορη αφηγείται "Η Σοφία του Κόσμου"
 
Ο Δημοσθένης Χαρούλης αφηγείται "Το κόκκινο ρουμπίνι"
 
Η Σοφία Πασχαλούδη αφηγείται
 

Το Θερινό Σχολείο Παραμυθιών-η πέμπτη ημέρα του Κένταυρου

 
 
Η επιστημονική συνάντηση αρχίζει-το ενδιαφέρον αμείωτο
 

Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

Η τέταρτη ημέρα του Κένταυρου

 
 
 
Το πρωινό πρόγραμμα εκδηλώσεων
 
Η "Ημέρα των Παραμυθιών στο Τρένο"  αποτελεί μια ξεχωριστή στιγμή στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου "Παραμύθια και Μύθοι στου Κένταυρου τη ράχη" αφού ο τοπικός συρμός του Μουντζούρη γίνεται πάντα ταξίδι και μέσο μαζί για μια πρωτόγνωρη εμπειρία ανάμεσα στις λοιπές ποικιλόμορφες δραστηριότητες του Φεστιβάλ (αφηγήσεις, σιδηροδρομικές διαδρομές, Θερινό Σχολείο Παραμυθιών, Τιμητικές εκδηλώσεις, προβολές ταινιών, εργαστήρια, καλλιτεχνικές εκθέσεις).

     Ένα μέρος της παρέας των εθελοντών πριν τη διαδρομή Άνω Λεχώνια-Μηλιές  πριν ανάψουν για τα καλά οι μηχανές του Μουντζούρη


    Κοσμοσυρροή έξω από το παλιό παντοπωλείο " Η ΝΕΑ ΑΓΟΡΑ"                                                     της Οικογένειας Ι.Δ. Παπαδόπουλου στην Άνω Γατζέα
 
Το εσωτερικό του παλιού παντοπωλείου στην Άνω Γατζέα, εκεί που ο χρόνος σταμάτησε...
 
 
 
Αφήγηση στο σταθμό του τρένου

Το αδιαχώρητο στο τρένο από τους φίλους των παραμυθιών

Η θέα στον Παγασητικό από τη διαδρομή του Μουντζούρη
 
 Οι βραδινές δράστηριότητες αφήγησης
Στο παλιό σχολείο της Κάτω Γατζέας

Η Λίλλυ Τριαντάρη αφηγείται





 

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Η τρίτη μέρα των αφηγήσεων στου Κένταυρου τη ράχη-Τρίτη 1 Αυγούστου 2017


 
Α΄ εκδήλωση-απόγευμα

Με το ξετύλιγμα του κουβαριού των εκδηλώσεων του 7ου Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου "Παραμύθια και Μύθοι στου Κένταυρου τη ράχη" οι αφηγηματικές δραστηριότητες βρέθηκαν στη Άνω Γατζέα και συγκεκριμένα στον φιλόξενο χώρο του Μουσείου Ελιάς και Λαδιού. Εκεί στην απογευματινή εκδήλωση που ήταν αφιερωμένη στην Παγκόσμια Ημέρα Αφήγησης (WSD 20 Μαρτίου) πραγματοποιήθηκε ο ημιμαραθώνιος αφήγησης με πέντε επιλεγμένους αφηγητές και θέμα των ιστοριών τους , τον κεντρικό άξονα του 2017 "ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ".
Η Λουκία Σουγιά αφηγείται "Πώς ήρθαν οι ιστορίες στον κόσμο" (Ινδίανοι Χόπι-Αριζόνα)
Ο Δημήτρης Μάλλης αφηγείται "Ο Πέκος Μπιλ και η Μπανέλα Σου" (Άγρια Δύση)
Η ΄Ρόη Μουλλά αφηγείται "Η Τσαπερδώνα" (Σαλαμίνα)


Η Μαρούσα Απειρανθίτου αφηγείται "Το παλάτι των μαϊμούδων" (Ιταλία)

Β' Εκδήλωση Βράδυ

 Το βράδυ ακολούθησε η δεύτερη εκδήλωση της ημέρας με αφηγήτρια την Κάτια Καντούρη από τη Θεσαλονίκη και θέμα: "Ιστορίες γι' αυτούς που διαλέγουν τη μοίρα τους"